حارث اعور
عادت مولایم امیرالمؤمنین (علیه
السلام) این بود که شب عید فطر ، دو رکعت نماز مى خواندند ، در رکعت اوّل
بعد از حمد هزار مرتبه سوره توحید و در رکعت دوم بعد از حمد یک مرتبه آن را
تلاوت مى فرمودند، سپس به رکوع مى رفتند و پس از آن سجده مى کردند و بعد
از سلام نماز به سجده مى رفتند و صد بار مى گفتند :
« أَتُوبُ إِلَى اللهِ » سپس مى فرمودند: « یا
ذَالمَنِّ وَ الجُودِ ، یا ذَا المَنِّ وَ الطَّوْلِ ، یا مُصْطَفِىَ
مُحَمَّد ، صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَ آلِهِ وَ افْعَلْ بى کَذا و کَذا » « اى خدائى که صاحب منّت و
سخاوتى ، اى خدائى که صاحب انعام و برترى هستى ، اى برانگیزنده محمّد ، بر محمّد و آلش درود فرست و با من چنین و چنان کن ( حاجتم را برآور ».
و چون سر از سجده بر مى داشتند ، چهره نورانیشان را به طرف ما برگردانده و مى فرمودند:
« وَالَّذى نَفْسى بِیَدِهِ لا یَفْعَلُها أَحَدٌ یَسْأَلُ اللهَ تَعالى شَیْئاً
إِلاّ أَعْطاهُ ، فَلَوْ أَتاهُ مِنَ الذُّنُوبِ بِعَدَدِ رَمْل عالِج ،
غَفَرَاللهُ تَعالى لَهُ. »
سوگند به آن کس که جان من در دست اوست ، هیچ کس این عمل را انجام نمى دهد و از خدا حاجتى نمى خواهد مگر این که خدا حاجتش را به او عطا مى فرماید. اگر کسى با کوله بارى از گناه به تعداد ریگ هاى روى هم انباشته شده ، به درگاه او روى آورد ( و این ذکر را بگوید ) ، خدا او را مى آمرزد.(1)
