براى این بازگشتن،
زمینه اى لازم است و عنایت و توجه خدا به بنده زمینه ساز آن است; زیرا
این توجهِ رحیمانه خدا به سان نورى است که در قلب تاریکى ها مى دود و به
پیش مى تازد; انفجارى است، در میان امواج انباشته سیاهى ها و
قساوت هاى برخاسته از گناه، که نهیبى بر گناهکار مى زند; وى را از خواب
غفلت بیدار کرده و متوجه واقعیت هاى خود مى کند. او را به فکر و تأمل
وامى دارد، گناهان و آثار شومش را به تصویر مى کشد و به خود
مى نگرد که با سرعت در مسیر شیطان در حرکت است; پشیمان شده و به فکر تغییر
مسیر مى افتد و همین بازگشت به سوى خدا و تغییر مسیر، توبه است.