پیشینه توبه

نخستین گناهکاری که توبه کرد، حضرت آدم(ع) بود که پس از وسوسه ابلیس و خوردن از درخت ممنوع و آشکار شدن بدن و عورات، شرمنده شده و خداوند بر او رحم کرد و زمینه توبه و بازگشت وی را فراهم آورد و حضرت آدم(ع) با دریافت کلماتی توانست توبه کرده و تحت رحمت رحیمی و غفران الهی قرارگیرد. (بقره 30 تا 37) این نعمت بزرگ و فضل خاص الهی در تمامی دوره های حضور بشر درجهان، وجود داشته است. از این رو خداوند در 58 تا 60 سوره مریم، از مسئله توبه و توبه پذیری در امت های پیشین سخن به میان می آورد و نشان می دهد که آنان نیز هرگاه گناه و خطایی را مرتکب می شدند، به درگاه الهی توبه می کردند. از گروه هایی که مشمول توبه شدند و از هلاکت رهایی یافتند، اهل کتاب هستند. در 86 تا 89سوره آل عمران به اهل کتاب اشاره می کند و می فرماید که آنان پیش از بعثت، به پیامبر(ص) ایمان داشتند ولی پس از بعثت نسبت به او کافر و مرتد شدند، اما چون جماعتی از آنان توبه کردند و به ایمان بازگشتند، خداوند بر ایشان رحم کرد و توبه شان را پذیرفت و از عذاب رهایی بخشید.