تجلی حق در غفاریت و رحیمیت

یکی از صفات و ویژگی های نیک خداوندی، غفاریت است. از این صفت، نامهای نیکی چون غفور و غفار گرفته شده است. همین مغفرت الهی است که آدمی را تحت رحمت خاص الهی می برد و خداوند در نام رحیم تجلی می کند. به سخن دیگر، خداوند از صفت بخشش و گذشت نسبت به بندگان خود برخوردار است که موجبات تجلی خداوند در نام رحیم می شود. برای خداوند دو نام برجسته ای چون رحمان و رحیم است که بسم الله الرحمان الرحیم به عنوان کلید اسمای الهی به نمایش گذاشته شده است. خداوند تبارک و تعالی، هستی را بر پایه رحمانیت خویش آفریده است. این گونه است که همه از خوان رحمانیت وی بهره می برند و کافر در عین کفر و انکار و عناد خویش، از این سفره می خورد. اما اوج این صفت رحمانیت را می توان در رحیمیت الهی دید. از این رو فضل و عنایات خاص الهی به بندگان مؤمن را در شکل رحیمیت خویش به نمایش می گذارد و بهشت رضوان الهی، اوج تجلی این رحیمیت الهی می شود. کسانی که به سوی خود واقعی و خدای خویش باز می گردند و از صفت غفاریت الهی و توابیت او بهره می برند، در سایه سار رحمت رحیمی الهی مورد توجه ویژه قرار می گیرند. خداوند در آیاتی از جمله 128 سوره آل عمران و نیز 37 و 38 سوره بقره منشا و خاستگاه توبه بندگان و پذیرش آن را، اراده الهی و رحمت رحیمی دانسته و در آیات 64 سوره بقره و 89 سوره آل عمران، دو منشأ فضل و مغفرت را بدان می افزاید. به این معنا که اراده الهی به این تعلق می گیرد که بندگانی را تحت رحمت رحیمی خویش ببرد و از فضل خاص خود برخوردار کند. از این رو در صفت تواب و غافر تجلی می کند و بندگان را مورد عنایت خاص خود قرار می دهد.