یکی
از برجستگی های دین اسلام، توبه است. توبه به خطاکاران و بزهکاران، این
امکان را می دهد تا خود را پس از توبه همانند انسانی که تازه از مادر زاده
شده ببیند و بار خطا و گناه بر دل و جانشان سنگینی نکند و شرایط رشد و
تعالی را نه تنها در خود فراهم تر بیابند، بلکه به سبب آگاهی از خطا و گناه
خویش، بیش از پیش به درگاه ایزدمنان، تبتل و تضرع کنند و درهای رحمت خاص
الهی را به سوی خویش بگشایند؛ زیرا در این صورت است که خداوند در نام نیک
(بخشندگی و گذشت) تجلی و ظهور می کند و غفاریت خویش را به نمایش می گذارد.
اما انسانها، موجوداتی شگفت هستند که خواسته های درونی و وسوسه های بیرونی،
اجازه نمی دهد که بر عهد بازگشت خویش بمانند، از این رو پیمان شکنی می
کنند و توبه خود را می شکنند و حتی به خود همان خطا و گناه دچار می گردند.
اکنون این پرسش مطرح می شود که شرایط پذیرش توبه چنین توبه شکنانی از نظر
آموزه های وحیانی قرآن چیست؟ نویسنده در این مطلب بر آن شده تا به این پرسش
پاسخ دهد.