حقیقت
توبه عبارت است از بریدن نفس از تعلق به ماده و نفی علاقه و گرایش به عالم
اجسام، بطوری که این عمل برایش ملکه گردد، و به سرای تطهیر و همراهی با
قدسیان وصول یابد. بالجمله امور دنیوی و تعلق بدان، موجب حرمان و مانع از
تعلق به امور اخروی است و به قدری که از هر یک دوری حاصل شود، دیگری نزدیک
گردد و حضرت ص از این جمله تعبیر فرمود که : “دنیا راس هر گناهی است”. پس
توبه معتبر نزد اهل الله درست نیاید جز به اعراض کامل از احوال دنیوی، به
گونه ای که بدانها التفات نیابد و از نظر خویش دورشان گرداند ) . فیض
کاشانی، کتاب وافی(