استحباب غسل براى توبه ، و اشارتى به گناهان بزرگ و کوچک

جـنـاب سـیـد عـلیـخان مدنى در روضه سى و یک کتاب ریاض السالکین در شرح صحیفه سیدالساجدین گوید:
اکـثـر عـلمـاى مـا - یـعـنـى عـلمـاى امـامـیـه - تـصـریـح فـرمـوده انـد کـه بـعـد از تـوبه ، غـسـل تـوبـه مـسـتـحب است خواه توبه از کفر باشد و خواه توبه از فسق خواه آن فسق از ارتـکـاب بـه گناهان کوچک باشد و خواه به گناهان بزرگ . بلکه شهید ثانى - رحمه الله - در شـرح لمـعـه قـائل به استحباب غسل توبه براى مطلق گناه شده است اگر چه گناه کوچک نادرى باشد که موجب فسق نبوده باشد.
و شـیـخ مـفـیـد - رضـوان الله عـلیه - استحباب غسل توبه را اختصاص به کبائر - یعنى گناهان بزرگ - داده است .
و بـرخـى گـفته اند که شاید نظر مفید این باشد که همه ذنوب کبائرند - یعنى گناهان مـطـلقا گناه بزرگند - زیرا که همه گناهان در این امر که گناه خروج از طاعت حق تعالى اسـت اشـتـراک دارنـد یعنى هر گناهى که موجب خروج از طاعت خداوند سبحان است ، و تقسیم گـنـاه بـه بـزرگ و کـوچـک بـه اضـافه و لحاظ به مادون و مافوق آن پیش آمده است که گناهى را نسبت به گناه مادونش بزرگ مى شمارند و نسبت به گناه مافوقش کوچک - مثلا بـوسـه نـاشایست را نسبت به زنا، گناه کوچک گویند، و نسبت به نظر ناشایست ، گناه بزرگ .
و جناب شیخ ابو على طبرسى صاحب تفسیر مجمع البیان - رضوان الله علیه - این نظر جـنـاب شـیـخ مـفـیـد را بـه امـامـیـه نسبت داده است که فرموده اصحاب ما - یعنى امامیه - همه گـنـاهان را بزرگ مى دانند و گناه کوچک و بزرگ به لحاظ نسبت با این گناه و آن گناه پیش آمده است