آیه چهارم

«وَ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَیْهِ إِنَّ رَبّی رَحیمٌ وَدُودٌ»؛ «از پروردگار خود آمرزش بطلبید و به سوی او بازگردید که پروردگارم مهربان و دوستدار (بندگان توبه کار) است».(4)

خداوند از بندگانش می‌خواهد از او در باره گناهان خود طلب مغفرت کنند و با ایمان آوردن به او و به رسول او به سویش برگردند؛ زیرا خدای تعالی دارای رحمت و مودت است و استغفار کنندگان و توبه کنندگان را رحم می‌کند و دوست می‌دارد.

کلمه "ودود" بر وزن فعول از اسمای خدای تعالی است. این کلمه اسم مبالغه و از ماده "ود" است و کلمة "ود" با کلمه "حب" (دوستی) به یک معناست، ولی از موارد استعمال این دو کلمه بر می‌آید که "ود" نوع خاصی از حب و دوستی است و آن حبی است که آثار و پیامدهایی آشکار دارد مثل الفت و آمد و شد و احسان.

بنابراین "ودود" یعنی شخصی که بسیار دیگران را دوست دارد، آن هم نه یک دوست داشتن عادی بلکه دوست داشتن خاصی که موجب احسان کردن و نعمت دادن و ... به آن‌ها می‌شود. اگر خدای تعالی ودود خوانده شده به همین جهت است که او بندگان خود را دوست می‌دارد و آثار محبت خود را با افاضه نعمت‌هایش بر آنان ظاهر می‌سازد؛ آن هم نعمت‌هایی که هیچ کس نمی‌تواند عدد آن‌ها را بشمارد.