بوی بد گناهان

در داستان اویس قرنی آمده است که وقتی آن حضرت(ص) از مسافرت به مدینه بازگشت بیان کرد که بوی خوشی به مشام می رسد و این بوی از قرن است. معلوم شد که اویس قرنی به مدینه آمده بود تا به دیدار محبوب خویش حضرت ختمی مرتبت(ص) برسد ولی به سبب وعده ای که به مادر خویش داده بود آن حضرت را ندیده از مدینه بازگشت؛ زیرا پیامبر(ص) به بیرون مدینه مسافرت کرده بود و در آن جا حضور نداشت. این بوی خوش مؤمن است که اهل دل آن را می بویند و می شنوند. در روایت است که حضرت پیامبر(ص) برای دیدن فاطمه زهرا(س) لحظه شماری می کرد و هر روز به نزد ایشان می شتافت و ایشان را می بویید و می گفت که او بوی بهشت می دهد. بوی تعفن کافران و مشرکان چنان است که مؤمنان و اهل دل را می آزارد و آثار آن رنج آور و سخت است. گناهان نیز بوی ناخوش دارند. هرگناهی بوی خاص دارد و از هر امر ناپسند و زشتی، بوی کریه و بدبو متصاعد می شود. بنابراین اهل دل با بوهای متفاوت می توانند بفهمند که شخص چه گناهی کرده است و در چه حالتی است. از اهل دل نقل شده که هنگام دیدن یکی از شاگردان خود،درس خویش را تعطیل کرد و به او گفت که با حالت جنابت و غسل نکرده در درس حاضر نشود. او با بویی که از جنابت وی متصاعد می شد دریافت که وی غسل جنابت نکرده است. اهل دل و مومنان واقعی همان گونه که حالت شخص را می دانند و از باطن وی آگاه هستند، از بوی بد و خوش می فهمند که چه عمل نیک و یا بدی را انجام داده است و درچه حالتی از حالات انسانی قرار دارد.